پيراهنم بوي غصه گرفته است؛ بوي گفتن و شنيدن‏ها، بوي بهتان و افترا مي ‏آيد. خانه ‏هاي مدينه، ملولِ هواي مسمومِ دسيسه شده ‏اند.

انگار همه فراموشي گرفته ‏اند. هنوز لحظه ‏اي از غروب نگذشته، خورشيد فراموش شده است. از مادرم، شاهد مي‏ خواهند؛ از بانوي خلوتِ کبريا، از کلمه پاک خدا شاهد مي‏ خواهند!

انگار از دست کسي کاري برنمي‏ آيد... من هم مي‏روم، فانوس دلم را با ياد مادرم روشن کنم. [ناراحت]