«در بهاري غريبانه هرچند، لاله‌ها بي‌تو در خون نشستند بعد تو يازده سرو سرسبز هفت پشت خزان را شکستند»

چگونه گريه‌هاي فاطمه(س) عرش را به لرزه مي‌انداخت، ولي مردمان غافل شهرش را از خواب بيدار نکرد؟

زخم‌هايي که بر پيکرت زدند، کمترين رنجي بود که در اين دنيا کشيدى. درد تو از زخم ديگري بود.

دامنت را رها نمي‌کنم وگرنه سر از دامان گمراهي درمي‌آورم.

شهادت تو آغاز شهادت‌هاي پي‌در‌پي تاريخ بود.

فاطمه(س)، رايحه بهشتي‌است که مشام کفر هرگز او را نخواهد شنيد.[ناراحت]